ભીના ભરપૂર કાંટાળા, લીલેરા જે હતા મિત્રો;
હવે ખડકો અને રણ રણ, ગયા બદલાઈ સૌ મિત્રો.
અમારી સહેજ અમથી લાગણી આંબા થઈ ફળતી;
લઈ સોગંદ ખારાપાટના રઝળાવતા મિત્રો.
કદી ડુંગર નથી માંગ્યા, ન માગ્યા ધોધમારો કંઈ;
મૂઠી બે હાસ્ય, ખોબો જળ, છતાં ટટળાવતા મિત્રો.
અમારી પણ હતી દુનિયા, હતી ધૂળનેય મહેકાવી;
પડી છે એ જ આંખોમાં, સમજતા કેમ ના મિત્રો.
– સારસ્વત
hello jigneshbhai,
nice to c ur work…i like to talk with you on phone kindly send me ur number so i can call u
thanking you
સુંદર ગઝલ…
Saraswatji-
tamara kawya ma ek-dam satya chhe,
kharekhar yare gulabma-thi jyare madh nichowai
jai tyare koine shu jaru chhe.Mito hameshs pith
pachdaj kha mare chhe. kavita wanchin dil daddadu thi gayu.
Commentby:
Chandra.
this is so true..it hurts really bad your friends leave you behind
those friends who you thought were true ones and gonna be there forever with u
આ ‘સારસ્વત’ કોણ છે? બહુ જ સરસ લખ્યું છે –
ગુસ્સે થયા જો લોક તો પથ્થર સુધી ગયા
પણ દોસ્તોના હાથ તો ખંજર સુધી ગયા.
સામી છાતીના પ્રહારોમાં નથી સરખાપણું
પીઠ પાછળ ઘા કરે એ મિત્ર હોવા જોઈએ.