સમી સાંજનો ઢોલ ઢબૂકતો,
જાન ઉઘલતી મ્હાલે,
કેસરીયાળો સાફો ઘરનું,
ફળીયું લઇને ચાલે.
પાદર બેસી ફફડી ઉઠતી,
ઘરચોળાની ભાત.
ડૂસકે ડૂસકે હડસેલાતી,
બાળપણાની વાત.
પૈડું સીંચતા રસ્તો આખો,
કોલાહલમાં ખૂંપે.
શૈશવથી ચીતરેલી શેરી,
સૂનકારમાં ડૂબે.
જાન વળાવી પાછો વળતો,
દીવડો થર થર કંપે.
ખડકી પાસે ઉભો રહીને,
અજવાળાને ઝંખે.
સમી સાંજનો ઢોલ ઢબૂકતો,
જાન ઉઘલતી મ્હાલે.
કેસરીયાળો સાફો ઘરનું
ફળીયું લઇને ચાલે.
– અનિલ જોશી
મારે દિક્રિ ન થિ તે નુ મને ખુબ દુખ થયુ
બહુ સુદર કવિતા સે
Kanya viday no audio joye chhe
Pingback: અનિલ જોશી, Anil Joshi | ગુજરાતી પ્રતિભા પરિચય
આ કવિતા પહેલા વાંચેલી ત્યારે ઘણીજ લાંબી હતી. તેમાં એક પંક્તિ ” સુરજ ને ઘેર દીકરી હોત તો તેન ખ્યાલ આવત અંધારું શું ચીજ છે ” તે ક્યાંય વાંચતી નથી. ત
superb poem
દીકરી ન હોવાની પીડા કોને કહેવી?
માફ કરશો દીકરી ક્યારેય પીડા ના બને અને જો બને તો એ ભૂલ આપડી જ હોય સમજજો સાહેબ
Dear Joshi brother,
Nice one.
You have writtern verry well occasion of ” KANYA VIDAY”
ખરેખર મારિ એક નિ એક દિકરિનિ વિડદાઈ વખતે મારિ આખોમા વર્શા કોઈબિ રુકતિ નહતિ
તે પ્રસન્ગ આજે તાજો થઈ ગયો.
ચન્દ્ર
mara comparing ma aa kavita viday vela ye achuk aave mara swar ma aa kavita no sundar pratisad male che aabhae anil joshiji no sundar rachana mate
હમેશા દિકરીની વિદાયનું ગીત મને રડાવે છે.
સપના
આઁખો ભીઁજાણી , ફરી આ કન્યા વિદાય વાઁચતા
મારા પુસ્તક ” દીકરી મારી દોસ્ત “માં આ સુન્દર કાવ્યની પંક્તિઓ સ્થાન પામી છે.
અહીં ફરી વાર વાંચવાની મજા માણી..આભાર
મારી દિકરી ની વિદાય નો સમય યાદ આવી ગયો.
પાદર બેસી ફફડી ઉઠતી,
ઘરચોળાની ભાત.
ડૂસકે ડૂસકે હડસેલાતી,
બાળપણાની વાત.
ખુબ સરસ ..વાંચી ને જાણે હુ પણ પળભર માટે જોડાયો વિદાય વેળાયે
સુંદર રચના…
Thanks Jignesh,
After so long time… its really nice and upto your kind of collection which touches heartly directly and forced reader to visualize that reality of the occassion.
Also salute to Shri Anil Joshi for the such a great poetry.