ભોપો
અને
“હું”….
હાર્યે ભણ્યા હોં… હાં !
સાતમાં ધોરણ સુધી માં તો ભોપો થાકી ગ્યો,
અને આ બંદા તો શહેરમાં જઈને ખૂબ ભણ્યાં
સૌથી પે’લા તો ભાડાના ઘરમાં એ.સી. નખાવ્યું
પછી વસાવી ગાડી, અને આખરે દિવસરાત એક કરીને લીધો બંગલો,
સફળતા કોને કેવાય ઈ મને પૂછો કે ભોપાને…. તમને ખબર પડી જશે
‘મારો ભાઈબંધ ક્યાંનો ક્યાં પુગી ગ્યો, સાબ્ય બની ગ્યો સાબ્ય’ – ભોપા ઉવાચ
અને ખુદ ભોપો ?
એય…ને મોડે સુધી સુઈ રહે કશું કામ ના હોય તો, મને હમેશાં એક વાત નથી સમજાતી કે
કશું કામ ના હોય એવો માણસ હોય ?
હોય ને! જુઓ અમારો ભોપો
આખો દી’ ગામના કામમાંથી જ ઉંચો ના આવે, કોઈ એવું કામ નહિ હોય કે ભોપા થી ના થાય
પણ છતાં માન કેટલું એનું ? એક ફદીયા જેટલું !!!
નાનું છોકરુંય કશું કામ હોય તો એને ‘ભોપો’ કહી ને બોલાવી લે બેધડક
પણ જયારે આપડે ગામમાં જઈએ ને
ત્યારે ચોરે બેઠેલ વડીલો પણ મને જોઈ ઉભા થઇ જાય
અને
એક વાર હું ઓચિંતો મરી ગયો,
ચાર ચાર વરસ પછી પણ ગામના લોકો હજી મને યાદ કરે છે
કે ..
ભોપાનો ભાઈબંધ બહુ વહેલો ગુજરી ગયો
ઉપર બેઠો બેઠો
હું વિચારું છું કે
દિવસ રાત એક કરી ને આટલું પૈસા કમાયા પછી પણ
હું “ભોપાનો ભાઈબંધ”
મારી ઓળખ આ જ… !
– મિતુલ ઠાકર
સચોટ, હ્રિદયસ્પર્ષી અને સમજવા લાયક. ખૂબ ખૂબ અભિનંદન.
Very true … Sweet n short
Sundar
Lajwab
આપ સહુનો ખુબ ખુબ આભાર, મારી ક્રુતિ ને માણવા બદલ. સતિશ ભાઇ આપ આ ક્રુતિ ને પીરસી શકો તમને ગમે ત્યા બિન્દાસ … હેમલભાઇ આપનો આભારી રહીશ …..
Mitul Bhai….Mitul Bhai….tussi great ho ..sirji….one of your best….
simply can be compared to the standard of Shri Udayan Thakkar…
ખૂબજ સુન્દર !! Beautiful like it.
good story balpan na frnds to life time yad rahe b’cos te frndship nirdosh hoy 6e
સરળ અને સચોટ વાર્તા…! ક્યાંક “પિરસવી ” હોય તો ..??
મિતુલભાઇ ના લેખમાં ઘણીજ સાદાઈ થી બતાવી આપ્યું કે માણસની ઓળખાણ અને યાદ ફક્ત ભણતર અને પૈસા કરતા લોકોને તમે કેટલા કામ આવો છો તેના ઉપર નિર્ભર કરે છે. નાનો પણ વિચાર્સ્પર્શી લેખ
ખુબ જ સરસ …
ખુબ સર વાર્તા.
સરસ રચના.
ગુજરાતી સાહિત્ય જગતના નવલિકા(ટૂંકીવર્તા)પ્રકારના લેખનમાં લાઘવ કેવી સચોટતા
લાવી શકે તે મિતુલભાઈની આ માઇક્રોફિક્સ્ન દર્શાવે છે.
ઘણીવાર આપણી ઑળખ કોઈના મિત્ર તરીકેની હોય તો ગૌરવ અનુભવાતુ હોય છે.
સુંદર રચના.